ساخت و بررسی ویژگی های روانسنجی پرسشنامه گرایش به خودکشی و رابطه آن با تاب آوری زنان خانه دار شهر تهران

سالیانه انسان های زیادی جان خود را در اثر خودکشی از دست می دهند . یکی از شاخص های مهم در تعیین میزان سلامت روانی هر جامعه ، نرخ اقدام به خودکشی افراد آن است . وجود ابزاری جهت اندازه گیری میزان گرایش اشخاص به خودکشی ، این امکان را ایجاد می نماید که در درجه اول بتوان با بهره گیری از آن اقدامی مهم در زمینه تشخیص و پیشگیری از این آسیب اجتماعی بعمل آورد و در درجه دوم امکان مطالعات و تحقیقات کاملتری را متناسب با جریانات اجتماعی و فرهنگ جامعه ایرانی فراهم نمود . مطالعه حاضر با هدف ساخت و هنجاریابی مقیاسی ایرانی در زمینه گرایش به خودکشی در جمعیت زنان خانه دار شهر تهران صورت پذیرفته است . در مرحله اول بمنظور مشخص کردن ابعاد مختلف پدیده "خودکشی" و دستیابی به ابزاری که بتواند از جنبه های متعدد به این موضوع بپردازد ، از روش کیفی استفاده گردید . پس از انجام مصاحبه های نیمه ساختاریافته با 40 نفر از همراهان افراد خودکشی کرده بستری در بیمارستان تخصصی و یا افرادی که افکار خودکشی داشته اند و به اصرار خانواده جهت درمان به مراکز مشاوره و روانشناسی مراجعه کرده بودند ، فرم اولیه پرسشنامه 45 سئوالی تهیه گردید که در بررسی روایی محتوایی 9 سئوال آزمون حذف گردیدند . پرسشنامه محقق ساخته گرایش به خودکشی و تاب آوری کونور و دیویدسون بر روی 419 نفر از زنان خانه دار اجرا گردید که 400 پرسشنامه معتبر شناخته شد و در مرحله کمی مورد تحلیل قرار گرفت . پس از محاسبه همسانی درونی سئوالات ، جهت بررسی ساختار عاملی از روش تحلیل مولفه های اصلی استفاده گردید . پس از چرخش به کمک روش واریماکس شش عامل استخراج شده نامگذاری شدند . روایی همگرای آزمون از طریق اجرای همزمان آن با آزمون تاب آوری کونور و دیویدسون سنجیده شد . کلیه زیرمقیاس های دو آزمون با یکدیگر دارای همبستگی منفی بودند که عمده آنها به لحاظ آماری معنادار بود . پس از اطمینان از روایی و پایایی ، هنجارها و نیمرخ های روانی در کل مقیاس و شش زیر مقیاس ترسیم گردید . .